Badke(remix)

Een remix is een bewerkte versie van een bestaand muzieknummer. Badke(remix) is een herwerking van de dansvoorstelling met 10 Palestijnse dansers die tussen 2013 en 2016 wereldwijd toerde, gemaakt door Koen Augustijnen, Rosalba Torres en Hildegard De Vuyst.
De heruitgave van Badke komt nu artistiek in Palestijnse handen, met name van Amir Sabra en Ata Khatab, en wordt Badke(remix).

De titel is een bewuste omkering van dabke, de naam van de Palestijnse volksdans en vertrekpunt van de voorstelling. Met achtergronden in de traditionele dabke, hedendaagse dans, hiphop, capoeira of circus brengen de Palestijnse performers een eigentijdse versie van deze dans die traditioneel voorbehouden is voor (huwelijks)feesten. Badke(remix) etaleert levensdrift en danslust als een vorm van verzet.

In Badke(remix) is voluit gekozen voor een eigentijdse versie van de volkse, niet-academische variant, een explosie van vreugde, een zeer vitale fysieke expressie die spreekt van verbondenheid, een bevestiging van ergens thuishoren. Dit soort collectieve lichamelijkheid kom je nauwelijks tegen in de hedendaagse dans met zijn nadruk op individualiteit en reflectie. In het hart van de ‘sociale’ dabke zit iets unieks dat de Palestijnse dansers met fierheid aan de rest van de wereld kunnen laten zien.

Maar Badke(remix) is geen zoektocht naar een verloren gewaande authenticiteit. Daarom integreren de makers ook geglobaliseerde vormen van populaire ‘kunst’ zoals capoeira, circus, hiphop en zelfs verwijzingen naar de films van Walt Disney. Badke(remix) wordt zo een vitale vorm van collectief ‘ergens-thuishoren’ in een geglobaliseerde context, die tegelijk ook het verlangen uitdrukt om deel uit te maken van de wereld daarbuiten. Hoeveel hedendaagse informatie kan de dabke verdragen? Kan je aan deze bijna heilig verklaarde volksdans een andere draai geven? Hoe flexibel is de traditie? En hoe kan je de volksdans bevragen zonder het volk weg te jagen? Dat zijn vragen die zich opdringen.

Bovendien wordt onder de bezetting de samenhorigheid vaak dwangmatig terwijl onderlinge spanningen onderhuids woekeren; de sociale controle is vaak fnuikend voor individuele aspiraties; het beroep van danser wordt nauwelijks hoger aangeslagen dan dat van sekswerker (en die zijn er niet!). En dan hebben we het nog niet gehad over het geweld dat tot de orde van de dag behoort. Doorheen het feestelijk oppervlak van Badke(remix) dringt die andere werkelijkheid door, als koude windstoten door de kieren van een slecht geïsoleerde woning. Maar aan het eind overheerst toch de gedachte: we gaan ons niet laten doen, door niemand. We dansen tot we erbij neervallen.