CATASTROFE

Blijkt dat in gebieden waar het moeilijk is om te leven en te overleven, waar de dreiging voor extreem geweld of een catastrofe elke seconde van de dag fysiek voelbaar is… dat dààr het verlangen naar kunst vaak groter is dan elders. Dat zag en hoorde ik in elk geval elke keer wanneer ik in de Bezette Gebieden kwam. ‘Omdat dit het enige is wat onze hoop kan voeden’, werd mij uitgelegd.

Is het omdat we ook hier de dreiging van een grote catastrofe nog nooit zo dichtbij hebben gevoeld, dat de dansers in Ombra op de vraag ’wat willen jullie vandaag de dag graag zien op een podium?’, antwoordden: schoonheid… troost… omarming…
Is het daarom ook dat ik het binnenbrengen van de gebarentaal in Ombra plots ook zie als een metafoor voor onze doofheid ten aanzien van het hartverscheurende en onuitstaanbare gehuil elders in de wereld?
Is het daarom dat wij een catastrofe enkel nog kunnen uitbeelden als een gigantisch Rubensiaans tableau waarin de lijven in slow motion bewegen?

Zien we trouwens bij het swipen op sociale media niet de nieuwe hit van Beyoncé net na de bodycambeelden van een dodelijke arrestatie… het recept voor een vegan maaltijd… een prank op het werk en… familieleden die stukken van lichaamsdelen van hun kinderen uit hun gebombardeerde woning halen? Wordt álles niet gewoon ‘blurry’?

Een simpele maar glasheldere zin als CEASEFIRE NOW daarentegen, waar au fond niemand iets tegen kan hebben, is voor velen een gevaarlijker wapen geworden dan de tonnen bommen die her en der in de wereld op dichtbevolkte gebieden worden uitgestrooid. Mensen die dat roepen worden verdacht gemaakt, beschimpt, uitgerangeerd, raken hun job kwijt of in het slechtste geval worden ze opgepakt, opgesloten en gemarteld of vermoord. Ik schrijf dit uit solidariteit met hen.

Alain Platel