Januari 2021. De cast komt terug samen voor een kostuumpas, ter voorbereiding voor de herneming van Gardenia.
Tussen het passen door blikken ze terug op de voorstelling die ze tien jaar geleden maakten met Frank Van Laecke en Alain Platel.
Een neerslag van die terugblik vanuit het perspectief van Tessa Daluwein, die tijdens haar stage de voorbereiding mee volgde:
Gardenia is een geschenk aan u, een samenhorigheid die u nog niet kende.
Op tien jaar is de wereld veel veranderd. Onze samenleving is in transitie en op die schuddende, bevende grond ontvangt Gardenia opnieuw haar dochters op de scène.
Een bouquet bloemen ontvangt u met al haar kleuren en doornen.
In Gardenia komen vele levens samen in vele mensen, een verzameling aan ervaringen uit verschillende hoeken. Dit zijn acht portretten die buiten hun voegen treden, elkaar overlappen en tegenspreken, elkaar omarmen en wegduwen.
“Ik denk dat mensen overweldigd zijn door heel die cast. Je hebt geen hoofdrol in Gardenia, de hoofdrol is die cast. En dat heeft wonder wel gelukt met alle clichés die we ons konden indenken.”
Iedereen die de scène van Gardenia bewandelt, brengt zijn of haar eigen levensverhaal. Gardenia is in transitie, net zoals haar acteurs en de wereld die haar omringt.
In Gardenia worden clichés overschreden. Wimpers worden opgeplakt, pruiken wordt rechtgetrokken, nummers worden gezongen en de kwetsbaarheid wordt kracht. U ziet slechts illusies om ze minuten later te doorprikken.
U ziet mensen als man en vrouw, transgender en homoseksueel, oud en jong. Bovenal ziet u de ruimte tussen die binaire voorstelling van wat iemand kan zijn. Mensen in alle variaties, mensen in tussenfases, mensen die in alle openheid delen wat identiteit kan zijn.
“We deden een oefening om ‘model’ te zijn op de catwalk. Ik fantaseerde daar over maar dat is iets waarbij je denkt: ‘Ja, dat zal toch nooit verwezenlijkt worden.’
Daar konden we dat doen.
En het was alle keren feest. Daarom heb ik het met zoveel overtuiging gedaan: ‘Hier voilà, nu laat ik zien wat ik kan.”
Gardenia gaat over afscheid nemen, over het einde van een epoque. Ouder worden is onvermijdelijk maar deze kennis maakt het ons niet makkelijker te aanvaarden. Tien jaar gaat voorbij, niet van twintig naar dertig maar van zestig naar zeventig. Dat lichaam beweegt zich anders voort, haar hals houdt het hoofd hoog, de benen zetten zich nog schrapper op de pente, heupen wiegen op een ander ritme. De tijd verloopt anders, levens veranderen niet zo snel als voorheen maar de verandering zelf is onoverkomelijk.
Gardenia begint van achter naar voren. We hebben mensen achter gelaten, we hebben ons publiek bedankt. De bloemenkrans heeft een bloem verloren. We houden een minuut stilte.
De pente daagt uit, de kaptafel wordt de voorraadbarak, de scène een landschap dat steeds verandert. Het gevecht heeft geen duidelijke kanten, geen duidelijke winnaar. Ze houden elkaar vast, duwen de ander weg, zoeken met alle levenslust naar de verlossing. Hun transformatie is niet zonder offers.
“Dat is een gevecht met mezelf. De tegenspeler is een deel van mij. De twee dingen dat ik in mij heb. Zowel mannelijkheid als vrouwelijkheid. Kwetsbaarheid maar sterkte. Doorgaan en opgeven. Schoonheid als ook lelijkheid. Aantrekken en afstoten. Vasthouden en wegduwen.”
Schoonheid verjaart niet maar reikt steeds verder tot elk onbekend terrein haar eigen is. Gardenia is een voorstelling die schoonheid een nieuw gezicht geeft. Een gezicht dat ouder wordt, geschminkt en getransformeerd is. Bovenal legt ze een waarheid bloot en toont ze u de vergankelijkheid. Gardenia is een geschenk aan u, een samenhorigheid die u nog niet kende.
“Un merveilleux bouquet de fleurs.”
.........