Thomas Devos

Thomas Devos is een muzikant, zanger en componist uit Brussel. Met zijn eerste groep 'rumplestitchkin' haalde hij de finale van Humo's Rock Rally en maakte twee full albums.
In 2008 vormde hij de band 'Tommigun'. Hun eerste album namen ze op in San Diego met Pall Jenkins van 'Black Heart Procession' als producer. Ze tourden door Europa in het voorprogramma van de Amerikaanse singer-songwriter Daniel Johnston en waren ook zijn begeleidingsband op een volgende tour.
Daarna volgden nog twee albums: 'Pretenders' en 'Wooden Son'. Binnenkort beginnen ze aan een vierde album.

Daarnaast werkte hij als muzikant, componist en podiumkunstenaar voor verschillende theaterhuizen en dans-en theaterprojecten zoals: KVS, Bronks, Kopergietery, Studio Orka en Radio No Frequency (een live radio show uit Palestina). Hij maakte en verzorgde de live muziek voor rauw (2014), horses (2016) en promise me (2021)van kabinet k. Daarnaast was hij ook betrokken bij de totstandkoming van 'khouyoul' de Tunesische versie van 'horses' van kabinet k. In 2018 maakte hij zijn eigen voorstelling Karandasj over zijn fascinatie voor Rusland en Oost-Europa.
In 2020 tijdens de Corona pandemie bedacht hij Peepshow Parnassus, een corona safe podium voor live concerten en performances. En in 2021 herlanceerde hij de Brusselse cult-band Madou na 40 jaar met het album 'Is er iets' waar hij de muziek voor schreef.

Thomas Devos in promise me (2021).
In de voorstelling rauw van kabinet k was hij de bard die de veerkracht van de kinderen bezong; in horses, ook van kabinet k, verklankte hij een utopie van verbondenheid; in promise me zweept hij de dansers op, daagt hen uit, bezegelt hij een pact van zorg en vertrouwen dat wordt gesloten. En dit enkel met elektrische gitaar en af en toe zang. Onstuimig , dynamisch en teder.
Zijn muziek ontstaat steeds organisch, in gelijke tred en vanuit een wederzijdse inspiratie met wat de dansers doen. ‘Ik werk vanuit de buik’, licht hij toe, ‘niet vanuit een vooraf bedacht concept. Maar het woord ‘gulzigheid’ speelde wel door m’n hoofd, de belofte aan jezelf om niet in te slapen. Dat vertaalt zich in het zoeken naar een constante spanning in de muziek, die zich zelden neerlegt.
Hij houdt van catchy tunes, die zich in je oor wurmen en als muzikaal thema steeds terugkeren. Als voorbeeld noemt hij de epische muziek van Ennio Morricone. Of Preisners soundtrack voor de film ‘La double vie de Véronique.
Aanvankelijk wilde hij er graag een viool bij, omdat dit instrument de melodieën in de verf zet. ‘Maar met zang bereik je ook dit meeslepend effect. Hartstocht en levensdrift zing je best gewoon met je stem uit. Dus nu probeer ik af en toe te zingen alsof ik een cello ben.’