Juliette Spildooren

Juliette Spildooren in promise me (2021).
Zelden kijkt ze je rechtstreeks aan. Haar noordzee-ogen ebben steeds weg, richting een verre einder. Ze houdt niet van dit soort gesprekjes. Ze spreekt bedachtzaam, wikt en weegt haar woorden. Ze neemt haar tijd. ‘We zijn nogal brutaal tegen elkaar in de voorstelling’, zegt ze. ‘We gooien, we scheuren, we blokkeren elkaar. We hangen aan elkaars haren - en nee, dat doet niet echt pijn, anders zou ik het wel zeggen. Maar we zorgen wel voor elkaar.’

Ook zij deed mee in as long as we are playing van kabinet k, een ervaring die heel anders was dan hoe het in promise me voelt. ‘Misschien omdat ik alles nu beter begrijp. Misschien dacht ik toen minder na. Ik vergelijk mezelf met hoe Téa nu is, want zij is nu even oud als ik toen was.’

Beloftes houden vindt ze belangrijk, maar ze vroeg nooit eerder aan iemand om haar iets te beloven. Toch niet iets groots. Ze denkt lang na over wat zo’n grote belofte dan zou kunnen zijn. Tenslotte zegt ze: ‘beloof me dat je altijd zal blijven beloven. Want dat is een teken van vertrouwen. Dat is ook heel belangrijk in deze voorstelling. Als Zélie op Kwints schouders balanceert, dan moet zij weten dat de anderen er zijn om haar op te vangen.’